OFIAROWANIE PAŃSKIE

Jednym z najstarszych kościelnych świąt jest święto Ofiarowania Pańskiego, obchodzone 2 lutego. W ciągu roku bardzo często możemy pochylać się nad tym wydarzeniem, rozważając różaniec święty – tajemnicę czwartą pierwszej części różańca – radosnej.

„Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”.

Maryja ofiaruje Dziecię Jezus, Bogu, wypełniając prawo starotestamentalne.

Wiadomo już było, że to Dziecię nie jest takie samo jak inne dzieci, a jednak przez zwyczaj ofiarowania, ze swym Dziecięciem, Maryja z Józefem postąpili zupełnie tak, jakby było takie samo, jak inne dzieci. Ofiarować Bogu to, co jest niezwykłe, tak jakby było to zupełnie normalne. Każdy ma coś takiego. Jakaś moja zdolność, moja wiara, modlitwa, moje cierpienie, wykonywane przeze mnie prace, z pewnością nie jest taka sama jak innych, jednak jest szczególna. Bogu umieć ofiarować, to coś szczególnego, zupełnie nieszczególnie.

Ucz mnie Maryjo ofiarować to, co niezwykłe w zwykły sposób.

Tajemnica ta bardzo wyraża istotę życia konsekrowanego. Dlatego Święto Ofiarowania Pańskiego, jest także Dniem Życia Konsekrowanego.

Prosimy o modlitwę za wszystkie osoby konsekrowane, a także o dobre i święte powołania.

Jeśli ktoś słyszy w sercu ciche i subtelne zaproszenie Jezusa „Pójdź za Mną”, niech się nie lęka.

„Na głębie dziś wypłyń, nie bój się”.