Św. Franciszek z Asyżu jest duchowym ojcem Zakonu Sióstr Bernardynek – Mniszek Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu. Św. Franciszek z Asyżu urodził się w II połowie XII wieku jako syn Piki i Piotra Bernardone, bogatego kupca. Historycy nie są zgodni co do daty jego urodzenia. Ogólnie przyjęto rok 1181, względnie 1182. Na chrzcie podczas nieobecności swojego ojca, otrzymał imię Jana Chrzciciela. Ojciec po powrocie z Francji, zmienił mu imię na Franciszek. Młody Franciszek prowadził życie beztroskie. Często brał udział w hucznych i wystawnych zabawach, a wieczorami z pieśnią na ustach na czele asyskiej młodzieży przebiegał ulice rodzinnego miasta. Marzył o rycerskiej sławie, chętnie więc wziął więc udział w 1202 roku w bitwie Asyżan z mieszkańcami sąsiedniej Perugii. Bitwa zakończyła się dla niego niewolą, po której nastąpiła długa choroba i rekonwalescencja. Momentem przełomowym w jego życiu stał się rok 1205, kiedy to wyruszył do Apulii na wyprawę rycerską. W Spoleto przeżył tajemniczy sen, pod wpływem którego wrócił do Asyżu. Zaczął coraz głębiej zastanawiać się nad swoim życiem. Zrozumiał, że to Bóg wzywa go do swej wyłącznej służby. Mimo to jeszcze nie rozumiał swej misji. W roku 1206 w Kościółku św. Damiana usłyszał tajemniczy głos z krzyża: Franciszku, idź napraw mój dom, który rozpada się w gruzy. Te słowa wziął dosłownie i zabrał się za odbudowę małej świątyni. Chrystus jednak wzywał go do odbudowy całego Kościoła. Wśród dzieł miłosierdzia, modlitwy, przy odbudowie trzech Kościołów (św. Damiana, św. Piotra, Matki Bożej Anielskiej – Porcjunkula) kształtowało się jego powołanie. Następnie wobec biskupa Asyżu oddał pieniądze i ubranie swemu ojcu, który sprzeciwiał się nowemu sposobowi życia syna. Franciszek powiedział wtedy: Słuchajcie, wy wszyscy i rozumiejcie […] Chcę móc powiedzieć teraz; Ojcze nasz, któryś jest w niebie, a nie tylko mój ojcze Piotrze Bernardone.