Powołanie

Powołanie to dar i tajemnica pomiędzy Bogiem i człowiekiem, to Boży plan na życie każdego z nas. „Pragnienie Boga jest wpisane w serce każdego człowieka, ponieważ został on stworzony przez Boga i dla Boga. Bóg nie przestaje przyciągać człowieka do siebie i tylko w Bogu człowiek znajdzie prawdę i szczęście, których nieustannie szuka”Katechizm Kościoła Katolickiego.

Wszyscy jesteśmy powołani do świętości, którą można osiągnąć na różnych drogach, realizując życiowe powołanie. Jednych Bóg powołuje do kapłaństwa, innych do życia zakonnego, kolejnych do życia w małżeństwie lub do życia w samotności.

Św. Jan Bosko powiedział, „Kiedy rozmawiam z młodymi, mówię im, że najcenniejszą perłą, którą mogą odnaleźć, jest poznanie własnego powołania”.

„Nasze życie jest darem Bożym. Powinniśmy uczynić z niego coś dobrego. Wiele jest sposobów dobrego wykorzystania życia, angażując je w służbę ideałom ludzkim i chrześcijańskim. Jeżeli dzisiaj mówię wam o całkowitym poświęceniu się Bogu w kapłaństwie, w życiu zakonnym, w życiu misjonarskim, to dlatego, że wielu z was Chrystus wzywa do tej nadzwyczajnej przygody. On potrzebuje, chce potrzebować waszej inteligencji, waszych sił, waszej wiary, waszej miłości, waszej świętości” – św. Jan Paweł II

 

Św. Franciszek z Asyżu, o swoim powołaniu wyraził się w następujący sposób:
„Mnie, bratu Franciszkowi, Pan dał tak rozpocząć życie pokuty: gdy byłem w grzechach, widok trędowatych wydawał mi się bardzo przykry. I Pan sam wprowadził mnie między nich i okazywałem im miłosierdzie. I kiedy odchodziłem od nich, to, co wydawało mi się gorzkie, zmieniło mi się w słodycz duszy i ciała; i potem nie czekając długo, porzuciłem świat”.

Tym, który powołuje jest Dobry Bóg. To ON daje znak, sygnał, że pragnie nas mieć za swoich współpracowników na niwie Pańskiej. Jezus powołuje tego, kogo chce. Początek, pomysł na taką drogę daje sam Jezus. Jeżeli człowiek odrzuci zaproszenie Boga, trudno mu będzie spełnić życie. Nie ma takiej rzeczy, człowieka, uczucia, doznania, które potrafiłyby zapełnić lukę, jaka powstaje, gdy człowiek odrzuca zaszczyt i szczęście bycia „Bożym wspólnikiem”. Owszem, przez jakiś czas głos powołania można zagłuszyć, ale prędzej, czy później odezwie się, i to ze zdwojoną siłą. Podjęcie powołania i wierność jemu, jest warunkiem spełnienia życia, osiągnięcia szczęścia.

Siostry Bernardynki z Wielunia proszą o modlitwę o dobre i święte powołania kapłańskie, zakonne i misyjne, o powołania do ich Wspólnoty, aby nigdy nie zabrakło tych, które będą, tak, jak Mojżesz wstawiać się za ludźmi tego pokolenia.

„Wszechmocny, Wieczny, Sprawiedliwy,
Miłosierny Boże,
pozwól nam biednym za łaską Twoją czynić
to, o czym wiemy, że Ty tego chcesz,
chcieć zawsze tego, co Tobie się podoba,
abyśmy wewnętrznie oczyszczeni,
oświeceni, rozpaleni ogniem Ducha Świętego,
mogli iść śladami
umiłowanego Syna Twojego, Pana naszego
Jezusa Chrystusa,
aby tylko dzięki Twojej łasce
dojść do Ciebie o Najwyższy,
Ty, Który żyjesz i chwalebnie królujesz
w Trójcy doskonałej,
w prostej jedności.
Bóg Wszechmogący
przez wszystkie wieki wieków.
Amen”.
Jeśli chcesz ofiarować swoje życie Bogu,
służyć Mu w odosobnieniu i milczeniu,
prosić o łaski dla braci i sióstr w świecie,

Jezus czeka, zapraszamy.
Napisz do nas, przyjedź i poznaj nasze życie.
Klasztor Sióstr Bernardynek
ul. Krakowskie Przedmieście 1
98-300 Wieluń
tel. (43) 843 81 42
bernardynki.wiel@czestochowa.opoka.org.pl